Hij is stoer, onverschillig, kwetsbaar, innemend, ogenschijnlijk (semi) ongeïnteresseerd en zit hij bij ons aan tafel. Wij voeren een gesprek over het leven, waar wij als volwassenen tegenaan lopen en hoe wij hier mee omgaan.
Hij blijkt aandachtiger te luisteren dan zijn non-verbale communicatie doet voorkomen. Heel voorzichtig begint hij zich te mengen in het gesprek en kijkt me aan. Zijn blik is diep, intens en vol, geheel overeenkomstig de vragen die hij vervolgens stelt. Het zijn grote vragen en ideeën voor een jongen van 13. Ze zijn doordacht, doorvoeld en doordrenkt van thema’s die diepgang, inzicht en ruimdenkendheid vereisen. Ze zijn dan ook niet eenvoudig te beantwoorden. Op de antwoorden die ik geef Hmmmt hij af en toe en laat lange stiltes vallen. Op deze momenten keert zijn blik naar binnen waar hij broedt op inzichten, antwoorden en begrip van hetgeen hij hoort, voelt, ziet en ervaart. De snelheid en het gemak waarmee hij dit doet, doet mij beseffen dat hij dit gewend is te doen. Wanneer ik mijn observatie met hem deel, beaamt hij dit en vertelt mij de antwoorden op dit soort grote vragen niet in de buitenwereld te kunnen vinden. Niet bij zijn vrienden, niet op school en niet altijd bij zijn ouders. Wat volgt is een bijzonder mooi, diepgaand en filosofisch gesprek met overeenkomstige antwoorden en ideeën/gedachtewisselingen tussen een 13- en 45 jarige waarbij leeftijdsverschil smelt als sneeuw voor de zon.
Steeds vaker ervaar ik dat jongeren rondlopen met ‘grote vragen en ideeën’ waarop ze in het dagelijks leven veelal geen antwoord vinden en/of krijgen. Gevolg hiervan is dat zij zich anders (gaan) voelen dan hun leeftijdsgenootjes. Om dit niet te hoeven ervaren, passen zij zich aan en stoppen deze diepere vragen, ideeën en gedachtes ver weg.
Belangrijk is oog en oor te hebben voor de wijze vragen, ideeën en/of gedachtes van de nieuwe generatie. Ze te stimuleren ze met ons te delen en de wijde wereld in te brengen zonder angst of hetgeen zij vragen, overdenken of vertellen fout, gek of anders is.
Dit gesprek heeft mij in elk geval aan het denken gezet en me nieuwsgierig gemaakt wat hen bezig houdt, welke vragen, gedachtes en/of ideeën ze hebben. Laten we jongeren een stem geven zodat het gewoon/normaal wordt hierover te praten met ouders, broer/zus, familie, leeftijdsgenootjes en leerkrachten.